Belevenissen genoeg.

Wat een gebeurtenissen weer na 2 weken zeg, ik kan er wel een boek over schrijven. Het gekke is dat ik er ook wel weer gewend aan raak. Opeens besef ik weer dat heel veel dingen zo normaal lijken, terwijl ze dat helemaal niet zijn.

Allereerst zijn er twee weken geleden opeens 4 verdwenen. Toen we thuiskwamen (van onze vrije dag), hoorden we dat hun moeder ze op gehaald heeft. Maanden lang heeft ze niets van zich laten horen en geen interesse getoond en nu was ze daar opeens om ze mee te nemen. De kinderen wonen hier al jaren, moeder kan vanwege aids niet voor ze zorgen. De afspraken over het bezoek aan moeder waren langs elkaar heen gemaakt; doordat de kinderen hier al zo lang zaten, waren de papieren niet meer geldig. Ze konden dus niet meer teruggeplaatst worden. De social worker had het erg druk (logisch met deze leefomstandigheden natuurlijk) en kon weinig betekenen. Er is meerdere malen geprobeerd contact te maken met de moeder en de social worker – geen gehoor. Iedereen hier was er door geschokt en verward dat we geen afscheid konden nemen. Tot opeens dinsdagmiddag de moeder belde dat we kinderen weer op konden halen. De moeder besefte dat ze niet ineens na zoveel jaren de zorg voor 4 kinderen op zich kon nemen. Nu kan het proces van naar huis gaan, langzaamaan voltooid worden. Allerlei zaken als onderdak, schoolgang, kleding, etc. moeten geregeld worden en bekeken of de situatie goed en leefbaar is voor de 4 kids (van verschillende vaders). Het was mooi om te zien hoe blij de kids hier waren dat ze weer terug zijn; ze werden van alle kanten geknuffeld. Daarnaast zijn er nu 3 kids die het weekend bij hun moeder zijn geweest, ook na verschillende jaren hier gewoond te hebben. De situatie thuis was zo verschrikkelijk dat de kids erg beschadigd hier gekomen zijn. Het vertrouwen in moeder is meerdere malen geschonden en moeder heeft zo vaak iets beloofd en is het niet nagekomen. Het blijkt dat de moeder in deze omgeving zeer slecht bekend staat. Na afgelopen weekend zijn de 3 kinderen blij en gelukkig teruggekomen van hun moeder. Dit is goed nieuws! We hebben ze rustig aangetroffen en de kids hadden grote enthousiaste verhalen over het weekend. Vanaf nu zullen de kinderen elk weekend naar hun moeder gaan. Gelukkig gaat dit ook stapje voor stapje en worden de mogelijkheden bekeken voor de toekomst. Ook dit is een nog een lange weg te gaan, vooral voor de 16-jarige J. die zoveel nadenkt en haar kansen voor de toekomst overweegt. Zij is het vertrouwen in haar moeder kwijt en haar toekomst is nu zo onzeker. Gebed voor haar is nodig!

Jullie kunnen wel nagaan dat al deze veranderingen impact hebben op alle kinderen die blijven wonen in Goeie Hoop en weinig tot niks horen van hun ouders/familie. Verwarring, boosheid, verdriet en teleurstelling komt naar boven. Waarom horen zij niks van hun familie? Waarom kunnen zij nergens wonen? Waarom doen ze niet wat ze beloven? Het is zo moeilijk om hier een antwoord op te geven, vooral omdat het niet te verklaren valt. De familie zelf belooft elke keer weer op bezoek te komen. Vervolgens laten ze zich maanden niet zien. Een tante belooft kleren/spullen te kopen en ze te komen brengen, vervolgens komt ze nooit meer. Het vertrouwen wordt elke keer weer geschonden van de kinderen en valse hoop wordt gekweekt. Hier lijden de kinderen echt onder. Hoe kan je nog van jezelf houden als er niemand in de familie om je geeft en niemand je komt bezoeken? Hoe kan je nog van je moeder houden als ze toch alleen maar drank van het verdiende geld gaat kopen? Hoe kan je andere mensen liefhebben als je dat niet geleerd is? Dit is de harde werkelijkheid. Onmacht komt boven omdat je deze kinderen niet kan helpen zoals je zou willen. Door er met ze over te praten, naar ze te luisteren en met ze te bidden, probeer ik wat te betekenen.

Verder zijn er afgelopen week twee nieuwe kinderen gekomen: broertjes van 3 en van 6. Het enige wat we van hun achtergrond weten is dat ze samen op straat liepen en er niemand was die zich om ze bekommerde. Het kleine jongetje heeft een heel groot litteken op zijn hoofd, is erg verkouden en heeft op het begin alleen maar gehuild. Wat een verdriet bij zo’n klein jochie, hij kon alleen maar roepen om zijn ‘buta’. Zijn grote broer kan zijn broertje gelukkig wel troosten; ze hebben nu alleen elkaar. Je kan goed zien dat ze van de straat komen. Ze kwamen erg vies hier binnen. Ook in hun gedrag en hun spel: lomp, zelfstandig en egoïstisch. De jongste jongen had gisteren geen ondergoed aan en plaste tegen de muur. Tja hoe weet je dat het normaal is dat je dat in de wc doet, als niemand je dat geleerd heeft.

Ik ben vorige week begonnen met de emotionele-intelligentie-lessen gestart. Ik heb een groepje van 4 meiden van 7-11. Leuk om ze beter te leren kennen en een laag dieper te gaan. Ze vinden de extra aandacht heerlijk en willen dan ook graag ‘upstairs’ gaan voor de les. Moeilijk omdat ze zich moeilijk kunnen concentreren en het voor hen ook nog moeilijk is om na te denken en te reflecteren over zichzelf. Heftig als je als 11-jarig meisje als positief over jezelf opschrijft: ‘ek es lelijk’ en ‘ek hou nie van mij nie’ als je iets positiefs over jezelf moet schrijven. Of als je op moet schrijven waar je niet van houdt, je opschrijft dat je niet van wijn en saga (een veelgebruikte softdrugs in Zuid-Afrika) houdt. Toen ik verder vroeg, bleek dat ze dit moest drinken en roken van mannen/familie? Ook kwamen er verhalen over dronken mannen en drugs naar boven. Dat je als zo’n jong meisje al zulke dingen hebt meegemaakt… Ik heb haar een gedicht geschreven wat eindigde met: Life is beautiful, wonderful and fun and all your dreams can come true if you start by believing in you . Hier kwam ze me de dag erna stralend voor bedanken.

Natuurlijk heb ik ook goed nieuws; het weer is de afgelopen dagen stralend geweest. Soms is het zo warm dat je gewoon even in de schaduw moet zitten. Het zwembad hebben we daarom ook opgezet. Mooi om te zien hoe die kids daarvan genieten. Met groepen van een aantal kinderen heb ik ook al heerlijk gezwommen. Ook heb ik afgelopen zaterdag mijn eerste duik in de Indische oceaan gemaakt. Fiew, wat koud was dat. Wel een gek idee om begin november te zonnen en te zwemmen in de zee! :) Verder zie ik er momenteel erg Afrikaans uit – mijn haar is gevlochten in 305 vlechtjes. Hier heb ik dan ook wel meer dan 10 uur voor gezeten en daarna nog uren om alle vlechtjes af te vlechten. Ik trok al bekijks als blonde Hollander, nu helemaal met dit haar. Als blanke is het bijzonder en eigenlijk not done om je zo met de cultuur van de zwarte bevolking onder te dompelen. ’s Nachts gaat alles in een grote knot met een panty eromheen om zo praktisch mogelijk te slapen met zo’n bos haar. Het haar is trouwens in deze cultuur echt iets heel belangrijks. Hele kunstwerken worden er gemaakt. dit blijft dan ook gelijk een hele poos zitten. Om de zoveel maanden wordt er weer iets nieuws geproduceerd. Ze hebben ook heel ander haar dan dat wij hebben. Ook de werkers die hier werken zijn vaak druk met hun haar, nephaar met kleuren/krullen/pruiken. Van alles wordt er met het haar gedaan.

Op zaterdag hebben we met een aantal meiden nieuwe schoenen voor de kerk gekocht. Een hele belevenis voor de dames, ze keken hun ogen uit. Hier komen ze zelden. Alles moest dan ook aangeraakt worden en alles wilden ze kopen.. De keuze was moeilijk, uiteindelijk zijn ze allemaal geslaagd en blij naar huis gegaan.

De eerste Afrikaanse les hebben we gehad. We hebben het alfabet geoefend en basic woorden als de getallen, maanden, dagen. Moeilijk blijven de klanken die zo anders zijn dan bij ons. De ‘i’ wordt een ‘e’, dubbele klanken als ‘oo’ worden ‘oe-oo’, de 'ui' en de 'eu' zijn ook weer anders: ingewikkeld. Ik heb al wel een aantal verhalen voorgelezen in het Afrikaans – de kids begrepen het redelijk. Tijdens een bezoek bij een Afrikaanse mensen uit de kerk praatten zij Afrikaans en wij Nederlands terug. Dit ging ‘stadig’, zodat we elkaar gewoon begrepen. Ek denk dat ek het nog nie gau nie onder de knie heb nie.

Ik ben ook meegeweest naar de Bijbelclub die Lydia elke week op twee plaatsen geeft. Dit was in een klein klein (voor krottenwijknormen luxe) huisje. Op nog geen 10 vierkante meter leefde een heel stel kinderen met een moeder en oma. Alles is in één ruimte en de meubels bestonden uit een bank en een kast. De kids stroomden binnen en gingen overal zitten. Het raakte me toen al deze straatkinderen uit één mond zongen: Hij is magtig, hij is kragtig, hij is pragtig en waaragtig, hij is magtig, Jesus de Heer. Wat een eenvoudige liefde van deze kinderen. Ook in hun aandachtig luisteren en vragen over het Bijbelverhaal, merkte ik de belangstelling en liefde voor Jezus. De verschillen tussen mijn opvoeding en die van deze kinderen kwamen toen wel even hard binnen.

Als laatst wil ik bedanken voor het geld wat ik al ontvangen heb voor de rugtassen van de kinderen. In de zomervakantie (over 4 weken) gaan we nieuwe rugtassen voor de kinderen kopen. Dit is echt hard nodig – sommige kinderen hebben er geen eens een. Ook ontvang ik nog steeds post van jullie, erg leuk! Als je post stuurt, is het trouwens goed om na een maand te vragen of het aangekomen is, er raakt helaas nog wel eens wat kwijt onderweg. Ook zijn we erachter gekomen dat de berichtjes op waarbenjij.nu niet altijd overkomen. Ze staan dan wel op je beeldscherm maar komen bij de blogschrijver niet over. Voor de zekerheid een mailtje is dan fijn.

Nou, dat was weer een heel verhaal. Ik wens jullie ook alle goeds toe in het koude en verre Hollandia en tot de volgende blog!

Liefs en groetjes,

Willemijn
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa