Onvergetelijke tijden...

Sjoe, alweer lang tijd voor een nieuwe terugblik op de laatste weken. De tijd vliegt hier werkelijk waar voorbij; momenteel ben ik hier al langer dan drieënhalve maand, dat betekent dat ik op de helft ben! Wat heb ik al veel meegemaakt, gezien, overdacht, beleefd: ONVERGETELIJK! Ik weet zeker dat ik deze ervaring nooit meer ga vergeten en dat het me zeker veranderd heeft op bepaalde gebieden. Ik had het niet willen missen kan ik met zekerheid zeggen! Alle nieuwe ervaringen, nieuwe inzichten, bijzondere gebeurtenissen, nieuwe vriendschappen, lieve kinderen, afhankelijkheid van Gods werk; teveel om op te noemen. Bijzonder!

De overgang naar 2014 was hier niet echt spectaculair. Geen vuurwerk, geen kerkdiensten, geen speciale lekkernijen – het enige hier is dat het een echte familieaangelegenheid is. We hebben zelf oliebollen en appelbeignets gebakken – toch nog een beetje een oud vertrouwd gevoel! De meeste kinderen vonden de ‘oilboils’ erg lekker. Om met z’n allen het nieuwe jaar te vieren hebben we om 12 uur de champagnefles laten knallen en elkaar de beste wensen gewenst. Op 1 januari hebben we met z’n vieren een nieuwsjaarsduik gedaan. Niet verkeerd met zo’n 30 graden zeg. Voor alle wensen, kaarten, brieven uit Nederland wil ik jullie hartelijk bedanken – m’n kamer hangt vol met al jullie kaarten.

Bij deze wil ik ook de mensen die geld gestort hebben voor rugtassen en schoolspullen nogmaals hartelijk bedanken – ik heb bijna 400 euro ontvangen! Van dat geld heb ik samen met Lydia schoolspullen ingeslagen voor de 16 kinderen die naar school gaan… Dat is een hele klus kan ik je vertellen. Vanaf graad 1 (bij ons ongeveer groep 3) gaan de kinderen hier naar school en krijgen ze een hele lijst met benodigdheden voor school. Dat bevat onder andere: stiften, gekleurde en grijze potloden, gummen, schriften, mappen, vetkrijt, etui, whitboardstiften, wc-rollen en wat allemaal nog meer. Bij ons niet in te denken dat je dat allemaal inkoopt voor de basisschool. In sommige klassen schijnt de juf alles te verzamelen op de eerste dag en dat onder alle kinderen te verdelen, omdat niet iedereen het op kan brengen om dit aan te schaffen. Ook hebben we stevige rugtassen gekocht. We hebben de kinderen op het hart gedrukt er zeer voorzichtig mee om te gaan, omdat je anders na een maand weer naar de winkel kan. Ze moeten hier goed op hun eigen spullen letten, omdat er genoeg ‘skelmen’ in de klas zitten die je spullen jatten als je even naar voren bij de juf moet komen. Als ze naar voren moeten komen, neem je dus je hele handeltje mee – anders ben je het kwijt. Ik verbaas me ook elke keer weer over de manieren op school. De eerste dag was L. hard op z’n hand geslagen met een liniaal, omdat hij teveel praatte. De dag erna was een andere jongen hard op z’n achterste geslagen, nadat de meester zijn broek eerst goed strak had getrokken. Bijzondere praktijken en niet in te denken in Nederlands onderwijsland!

Sinds afgelopen woensdag gaan alle kinderen weer naar school. De één keek er al dagen naar uit, de ander had weinig zin. Het moment dat ze hun nieuwe tassen met inhoud kregen, was goud waard. Ik heb geprobeerd de blije gezichtjes vast te leggen. Weer rust, regelmaat en ritme bij Goeie Hoop is niet verkeerd voor de kinderen en ook voor de aunties upstairs. Na een vakantie van zes weken is het ook wel weer voldoende geweest.
De vakantie was geweldig. Allerlei activiteiten hebben we met de kids gedaan, gemaakt en geknutseld. Van alles hebben we uit de kast gehaald als: allerlei scoubidou-technieken gefabriceerd, armbandjes maken, kralen rijgen, geurzakjes maken, koekjes bakken, spelletjes doen, muziek luisteren, film kijken, pizza maken, kleurplaten maken, schrijven, en nog veel meer. Ik kan zeggen dat de band met de kinderen zeker versterkt is door zo intensief met ze op te trekken van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Een heel aantal nachtjes heb ik weer bij de meiden geslapen. Wat me het meest bijgebleven is, zijn de persoonlijke momentjes als ze op hun bed liggen en ik één voor één alle kamertjes langsging om even te kletsen en daarna samen te bidden. Dan vertellen ze je soms verhalen waar je kippenvel van krijgt. Bijvoorbeeld S. die vertelde dat ze 2 broertjes en een zusje heeft zien geboren worden (ze kon me precies vertellen hoe je bevalt van een baby’tje). Helaas zijn ze alle drie binnen 3 jaar overleden. De details zal ik jullie besparen hoe dat ging – huiveringwekkend. Of D. die verteld dat toen ze klein was heeft gezien hoe haar vader vermoord is door haar oom en ze daarom vaak bang is in het donker. Ook J. die een paar weken thuis bij haar moeder is geweest en allerlei slechte en erge dingen heeft gezien of meegemaakt. Je kan dan alleen maar luisteren en liefde geven. Samen bidden met deze meiden en vragen om bescherming voor gevaren. Wanneer het bedtijd voor mij was, ging ik elk kamertje nog even langs en is het zo leuk om te zien en te horen hoe ze in diepe slaap zijn. Het zijn dan stuk voor stuk zulke schatjes!

Heerlijke momenten heb ik beleefd met de twee puberdames S. en D. Met z’n drieën slapen op 2 matrassen die horizontaal liggen in een speciale kamer (waarna ik een halve nacht wakker heb gelegen), lang kletsen over van alles en nog wat, samen gekke geluiden maken, helemaal in een deuk liggen en elkaar voor de gek houden. Heerlijke meiden zijn het. Van S. moest ik maar trouwen met één van haar broers, dan bleven we altijd samen en van D. moest ik haar tweelingzus worden. Laat ik me nou toch echt andere toekomst voor ogen hebben... Ook zijn we naar het strand geweest voor special girlstime, waar we ontzettend genoten hebben van de golven, de zon en lekkere dingen:). De terugweg mochten ze op m’n schoot autorijden (en toeteren); we kwamen niet meer bij van het lachen. Samen met de oudste boys hebben we een nacht geslapen in de big playroom – een zeer korte en gezellige nacht kan ik je vertellen.

Als afsluiting van de geslaagde vakantie, zijn we (met dank aan mijn sponsorgeld!) naar Waterworld geweest met de schoolkinderen in Strand. Grote verwachtingen hadden we, na even op de site te hebben gekeken. Toen we aankwamen bleken er wel 3 glijbanen te zijn en een grasveld met picknicktafels. Wij als Hollanders die het Tikibad en dergelijke gewend zijn, lachten ons slapjes. De kids daarentegen hebben zich de hele dag van 11 tot 5 prima vermaakt. Ook wij hebben desondanks het minimale vermaak, echt genoten. Elkaar opwachten in de glijbaan, samen onder water gaan, cappuccino drinken, chillen in de hot tub (een kleine ronde tub met gewoon koud! water) en gewoon lekker liggen op je handdoek met een tijdschrift. Geslaagde afsluiting dus! Met de jongste kinderen zijn we naar Monkeytown geweest – een soort Apenheul met speelgelegenheid en aapjens.

Deze week heb ik ook heuse familie ontmoet in Zuid-Afrika. Een verrassing toen ’s avonds opeens tante Grietje, Michiel en Barbera voor de gate stonden. Volgende week hoop ik een paar daagjes mee te gaan naar George – 400 km hier vandaan. Dat wordt genieten! S. vond het maar oneerlijk en wou mee, ze kon me zolang niet missen. Die week daarna hoop ik met auntie Hankie een weekje op vakantie te gaan en natuurlijk weer helemaal ontspannen terug te komen. We gaan naar Swellendam, Oudtshoorn en Knysna. Een stukje meer van het geweldige Zuid-Afrika ontdekken!

De komende weken zullen er wel weer veranderingen optreden wat betreft de kinderen. Daar kan ik jullie de volgende keer meer over vertellen. Wat ik tot slot wel met jullie wil delen is de gebeurtenis van vanmorgen met onze dertienjarige R. Hij probeerde vanmorgen zijn vader, die op bezoek kwam, met een hockeystick te ‘vermoorden’. Het was heftig en het zet je weer stil bij het doel waarom je hier bent bij Goeie Hoop in Zuid-Afrika. Je ziet de pijn en agressie in zijn ogen. We hebben Ida gebeld om met R. te praten. Ze heeft het als volgt omschreven: "Ik ken de littekens op R. zijn lijf. Toegebracht door zijn ouders. Messteken... Terwijl ik de ruimte binnenstap, waarin hij op mij wacht, zie ik hoe de spieren van zijn lijf gespannen staan. Geen emotie op zijn gezicht. Ik reflecteer en probeer... er komen tranen... Ik reflecteer en volg met mijn vinger zijn tranen vanaf zijn oog naar zijn hart. Mijn vinger blijft daar hangen. Hij is slim en begrijpt wat ik bedoel. Het verhaal komt eruit. Zijn verslaafde ouders hebben hun frustratie op hem uitgeleefd. Mishandeld, messteken… Zijn knie kapotgeslagen met een steen terwijl hij sliep, bont en blauw geslagen. Zijn liefste bezit, een gevonden telefoon ('Nokia met dekstel') door zijn ouders afgepakt en verkocht om wijn te kunnen kopen... Een telefoon waarop hij spelletjes deed, 'om myself uit die moeilykheid te hou', zoals hijzelf zei. Het zit hem dwars: hoe onrechtvaardig. Hoe moeilijk om zijn ouders te vergeven. Het zit hem dwars dat hij geen 1 sponsor heeft en de meeste andere kinderen bij Goeie Hoop wel. Hij krijgt nooit kadootjes over de post... Het gemis van die telefoon met spelletjes zit hem vreselijk hoog. Ik wijs met mijn vingers een lengte van 10cm aan en vertel dat hij die telefoon misschien wel zo belangrijk kan vinden maar dat dat in Gods ogen maar 1mm belangrijk is. Maar... ik leg hem ook uit dat we God specifiek om iets mogen vragen. ‘We ontvangen niet omdat we niet vragen’, staat er in de Bijbel. Ik geloof dat God mensen kan gebruiken om hem weer aan een soortgelijk computerspel te helpen. Ik vraag of hij om vergeving wil bidden, om sponsors en om een plan voor zijn toekomst... Hij stemt in. Na het Amen begint hij weer over die telefoon. Het zit hem zooooo dwars! Ik zeg dat hij van een oude, wijse vrouw van 44 jaar moet aannemen dat het zo niet werkt. Dat dingen enkel werken als 'ons dit in God sy hande los'..."
Zulke dingen maken indruk en zetten je aan het denken… Allerlei waarom-vragen en onbegrip komen er dan boven. We bidden voor hem of God in hem wil werken en hem met liefde wil omringen. De komende 2 jaar zal hij bij Goeie Hoop blijven wonen met zijn zusje S.

Ik wens jullie allen weer het beste en de groeten uit het warme Zuid-Afrika!

Liefs Willemijn
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa