Wel en wee in goeie Hoop

Ha lieve familie, vrienden, kennissen en andere mensen die mijn blog lezen.

Na meer dan een week geleden, heb ik weer zoveel meegemaakt, dat ik gauw weer een blog ga schrijven over het wel en het wee op Goeie Hoop. Jullie zitten vast binnen met dikke kleren bij het brandende haardvuur, ik loop hier op m’n zomerste kleren op slippers;) Mijn verhalen zijn weer heel positief en blij, toch heeft het ook een zwart randje. Kippenvel krijg ik van de achterliggende verhalen van kinderen die hier wonen. Wat een kind op zo’n jonge leeftijd moet doorstaan, is echt afschuwelijk onbegrijpelijk. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik de achtergronden leer kennen van de kids die hier wonen. Moeilijk als je als kind zo graag een moeder en vader wil, maar je ouders je alleen maar mishandelen of negeren. Onbegrijpelijk als je moeder geen eens contact wil of als je zelfs geen ouders meer hebt… Verdriet hierover merk je dagelijks weer bij de kids hier.

Het werken hier blijft afwisselend. Afgelopen zaterdag heb ik voor het eerst gekookt voor iedereen hier: 40 man; wat een klus. Hier ben ik wel bijna 3 uur mee bezig geweest. Gelukkig zijn hier hele behulpzame pubers die het erg leuk vinden om je te helpen en het soms nog beter wisten dan ik. Onder het genot van goeie muziek heb ik al met al een heerlijke ochtend gehad met 3 pubers die me geholpen hebben. De macaroni was heerlijk aan het leegsmikkelen van de pannen te zien. De dag erna was het water eraf. De ergste scenario’s hadden we met elkaar al bedacht, wat gebruik je toch veel water op een dag. Het team voor ons had anderhalve week zonder water gezeten. Vooral met zoveel kids en dan met die warmte – dat is echt back to basic. Gelukkig deed de kraan het weer na een paar uur, oh wat waren we blij!!!

In het weekend heb ik ook voor het eerst een slaapdienst gedraaid bij de baby’s/peuters. Deze is van ’s avonds 17.00 uur tot ’s morgens 9.00 uur. Mijn moedergevoelens kwamen gewoon echt boven, haha. Je doet alles met deze ondeugende schatten. Samen bidden, eten, danken, zingen, tanden poetsen, verhaaltje lezen, naar bed brengen. Bizar om te bedenken dat de meesten van hen nooit een moeder zullen hebben die dit met hen doet. De verantwoordelijkheid die wij als vrijwilligers dragen, is dan ook echt groot. Het is echt druk om met zes van die kleine draakjes te werken, toch zijn ze stuk voor stuk echt schatjes. Omdat ze alles van elkaar zien, steken ze elkaar natuurlijk erg gauw aan in het kwaad. Ook als je met één even lekker aan het praten en knuffelen bent, willen de anderen dat natuurlijk ook. Je moet echt ogen van voor en van achteren hebben. Alles wat ‘ja’ is, is bij hen ‘nee’ en omgekeerd hetzelfde, puberpeuters noem je dat toch!? Toch is alles best ordelijk verlopen en heb ik genoten. ’s Nachts heb ik gewoon kunnen slapen met de babyfoon naast m’n bed, ’s morgens om 6.30 was ik weer paraat, toen de eerste wakker werd. Het is dan echt doorpezen om alle kids te wekken, verschonen, wassen, aan te kleden, met ze spelen en met ze te ontbijten (porridge). Volgende week gaan we trainen om ze zindelijk te maken; geduld zal ons leren.

Verder deze week zijn er veel veranderingen geweest. Twee kinderen zijn geadopteerd door hun nieuwe ouders uit de VS. Bijzonder om te zien hoe open en lief zo’n gezin voor deze twee kinderen is. Aan zo’n adoptie gaat een lang proces vooraf, de ouders waren er al 2 jaar voor bezig; nu was het eindelijk zo ver. De blijdschap was te zien aan dit gezin, wat al drie kinderen had. Ze zijn een aantal dagen op bezoek geweest en daarna zijn ze met de ouders meegegaan. Ze verblijven nu nog in Zuid-Afrika. Dinsdag hebben wij met z’n allen afscheid genomen – de goodbyeparty. Woensdag gaat een ander meisje naar haar tante toe om daar te wonen. En waarschijnlijk gaan 3 zusjes en broer binnenkort weer bij hun familie wonen.Toch fijn dat deze kinderen een nieuw onderkomen krijgen, maar ook moeilijk om ze los te laten. Wij kunnen alleen nog voor ze bidden en vertrouwen dat God met ze meegaat en een plan met ze heeft. Gisteren zijn er twee nieuwe kinderen gekomen vanuit de krottenwijk. Ze woonden bij hun tante, maar zij kon niet meer voor ze zorgen. Wat een verdriet bij deze kinderen die niet goed begrijpen waarom ze opeens hier zijn. Ik heb een hele poost het huilende meisje getroost, ze bleef maar huilen en wilde naar haar ma; echt hartverscheurend! Haar moeder kan niet voor haar zorgen, zij heeft haar kinderen mishandeld/geslagen. Toch heeft elk kind een verlangen naar een moeder, dat merk ik elke keer weer. Momenteel zijn weer plekken open voor nieuwe kinderen. Hopelijk worden ze gauw opgevuld. Ook wordt er elke dag hard gebouwd voor 2 nieuwe units waar dus bij elkaar 18 nieuwe kinderen kunnen komen. April 2014 (jaja, dan ben ik er nog steeds) hopen ze hiermee klaar te zijn.

Over de natuur in Zuid-Afrika raak ik niet uitgepraat. Van de week ben ik een paar uurtjes op het strand geweest; wat een bijzondere begroeiing, witte stranden, mooie rotsen, strakblauwe luchten, rotsen met wolken als dekens erboven; prachtig! Je komt dan echt tot rust in de natuur en even los van alle kinderen en Goeie Hoop, zodat je opgeladen weer verder kan! Ook de zonsondergangen is hier elke dag weer prachtig. Deze wilden we ’s avonds met z’n vijven gaan bekijken boven in de bergen. Onderweg waren we vol van alles wat we zagen, toen we op de plek van bestemming waren, was de zon al in de zee gezakt. Toch was de lucht nog vol kleuren en was het de moeite waard (zie foto). Het was daar alleen zo koud en zulke harde wind, dat we thuis maar gauw verse frietjes zijn gaan maken en bakken. Verder heb ik als een echte toerist donderdag de Tafelberg beklommen met Hanke en Arjanne. Gigantisch, dat was echt een hele klim; 2,5 uur doe je erover om op het bovenste topje te komen. Het was soms echt klauteren op handen en voeten. De zon was niet op z’n felst gelukkig, zweten doe je sowieso al wel. Het was een geweldige tocht, maar ik heb het wel onderschat.. Heerlijk om dan voldaan boven op de berg een fles ijskoud water te drinken en te genieten van het uitzicht. Indrukwekkend hoe je daar aan het klimmen bent, tussen grote rotsen, stukken steen en woeste natuur. Ook weer de enorme tegenstellingen als je boven bent: je kijkt over heel Kaapstad heen met z’n hoge flatgebouwen en dichtbebouwde steden.

Ik moet trouwens nog zeggen hoe leuk ik het vind om reacties en berichtjes uit Nederland te krijgen. Zo leuk om te weten dat er zoveel mensen aan mij denken en meeleven. Ik vergeet jullie echt niet hoor!:) Wel een gek idee trouwens dat ik dit jaar geen pepernoten ga eten en cadeautjes krijg, geen kerst met mijn familie ga vieren en oud en nieuw in de zomer ga meemaken. Toch wil ik nog lang niet naar huis, ek geniet dit baie!

Heel veel liefs weer en tot de volgende blog,

Willemijn Knulst
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa