Pijnlijk afscheid...
Door: Willemijn Knulst
Blijf op de hoogte en volg Willemijn
17 April 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Na bijna 7 maanden is het dan bijna zover; aanstaande zaterdag 19 april ga ik definitief Goeie Hoop verlaten. 7 maanden lang heb ik mij in mogen zetten voor geweldige kinderen bij Goeie Hoop in een geweldig land. 7 maanden heb ik mij ontzettend op mijn plek gevoeld hier. 7 maanden lang heb ik een band opgebouwd met de kinderen van Goeie Hoop. Onvoorstelbaar en onwerkelijk om dit na zo’n lange tijd achter je te laten en afscheid te nemen. Hier zijn bijna geen woorden voor. Momenteel heb ik al van een aantal kinderen en aunties afscheid genomen met dank, een goede wens en een traan… Er zijn dan ook weinig woorden om te zeggen.
Ondanks dit afscheid, heb ik vanmorgen een geweldig weerzien mogen hebben. Mijn allerliefste Peet, geliefde broeder en geliefde tante Greet zijn vanmorgen geland en heb ik met enorme knuffels mogen begroeten. Echt zo onvoorstelbaar en vreemd dat zij nu na 7 maanden in ‘mijn wereldje’ komen hier en dat ik hen deel mag maken van Goeie Hoop. Voordat ik ze in het echt kon zien, was ik echt zenuwachtig met een onverklaarbaar gevoel. Na een dag voelt het aan de andere kant alweer best als gewoon en is het weer als vanouds. Super om te zien hoe de jongens hier gelijk dol zijn op ‘bolle Joost’. Spierballen geshowd, voetballen, gevecht, telefoonspelletjes, uncle Joost was gelijk populair. Ook Petra en tante Greet werden met knuffels en bewondering ontvangen. Leuk om nou eens een échte auntie te laten zien! We hebben al het één en ander gezien van Zuid-Afrika, grappig om hen verwondering om dingen te zien waar ik eigenlijk al aan gewend ben. Bijvoorbeeld de grote hoeveelheid parkeerwachters, de bakkies met mensen in de laadbak, het linksrijden, de straatverkopers, het Afrikaanse tempo, de krottenwijken, de Tafelberg, van de ingeslepen Afrikaanse woorden als ‘neh’, ‘mos’, ‘sies’ en nog veel meer. Ik heb ontzettend veel zin in onze vakantie in de Westkaap en daarna ons grote avontuur richting Johannesburg. Samen genieten van het geweldige Zuid-Afrika en van onze hereniging! We hebben er al eentje op geproost :)
Morgenavond om 5 uur hoop ik samen met Rieneke onze goodbye-party te vieren. Alle kinderen mogen voor deze gelegenheid speciaal boven komen eten onder het genot van een Happy Meal. Zaterdagmorgen is het dan echt definitief vaarwel zeggen tegen alle lieve kids. Daar zie ik werkelijk waar tegenop. Het is zo ontroerend als D. tegen je zegt: Auntie Willy, I really going to miss you, it’s not fair. I wish you stay here forever. Of S. die je een gigantische knuffel geeft en zegt dat aankomende vrijdag zo’n ontzettende verdrietige dag gaat worden, omdat dat onze laatste dag samen is. Of J. die deze week elke keer vraagt, waarom ik naar huis ga en dat ze best wel meewil in mijn koffer. Of andere J., waarvan ik deze week zo ontzettend veel knuffels heb gehad omdat het nu nog kan. Dan smelt je hart en kun je ze alleen maar een dik drukkie geven! K. weet het ook mooi te brengen en zegt dat ik never mag vergeten hoeveel knuffels en drukkies en andere dingen ze me wel niet heeft gegeven. Daar hoeft ze echt niet bang voor te zijn!
De laatste weken hebben best wel in het teken gestaan van mijn afscheid. Bij de normaalste dingen word je dan wel even bewust dat het echt voor de laatste keer is, dat je deze dingen doet. Voor de laatste keer breng je de kinderen naar school, haal je de kinderen van school, doe je de baby’s in bad, werk je op de playground, kook je voor 35 man, geef je de emotionele-intelligentie-lessen, heb je de slaapdienst bij de baby’s. Bij dat laatste heb ik er echt intens van genoten. Slaapliedjes gezongen, gedanst, spelletjes gedaan, boven gespeeld (alle andere aunties waren naar de kerk, dus alles was voor onszelf wat natuurlijk dikke pret was). Ik heb zelfs voordat ik zelf ging slapen, elk kind nog even bewonderd in het donker met m’n zaklamp en een dikke knuffel gegeven. Even die leuke, stevige N. in m’n eigen bed gelegd en ervan genoten.
Qua kerk heb ik mijn ervaring ook nog weer uitgebreid. Nog met 2 aunties binnen Goeie Hoop ben ik mee geweest. Naar een Engels-Zimbabwaanse kerk; die erg veel leek op de vorige kerk, maar dan alles in het Engels. Mijn grootste verwondering is het ontvangst en de hartelijkheid van deze mensen. Je wordt van alle kanten begroet, welkom geheten, gevraagd om weer te komen en je voelt je gelijk een van hen. Ook bijzondere dingen als elkaar een high five geven en een wens toespreken of met elkaar hardop uit de Bijbel lezen. Ook ben ik in een Afrikaanse kerk geweest, een geweldige ervaring. Deze mensen zijn zo puur en zo gemeend vanuit hun hart. Na het gebed en gezang, werd er eerst een inbreng vanuit de gemeente gedaan. Verschillende mensen vertelden over wat God in hun leven had gedaan of in mensen uit hun omgeving. Daaruit bleek hoe dicht deze mensen bij God leven en Hem echt nodig hebben. Ook de muziek was mooi – een orgel en een tamboerijn. Ik kreeg echt kippenvel toen die lieve auntie een solosong ging zingen voor in de kerk om God te prijzen - het was werkelijk waar geweldig! Nooit geweten dat mensen zo kunnen zingen in de kerk en meebewegen op een gewoon orgeltje en een tamboerijn. Prachtig om te zien hoe ook oude mannetjes meestappen en –klappen op de maat. Stiekem maakte ik een voorstelling hoe het bij ons zou zijn als de kerkenraad al klappend en meestappend op de maat psalmen zou zingen. Lang leve de verschillende culturen met gewoontes...
Oh, wat ga ik veel dingen missen hier. Vooral ook de afhankelijkheid en het vertrouwen op God. De laatste weken heb ik ook echt weer Zijn hand in de kleine dingen gezien. Een gebed wat verhoord wordt van een kind wat om zijn moeder bidt. De volgende dag staat zij na lange tijd op de stoep. Een auntie die bid om hulp in nood en prompt gebeurt het. Bidden om een uitweg als je bijna verdwaald bent in de bergen, gelijk daarna vonden we de goede terugweg. Vier kinderen waar veel voor gebeden is die weer bij Goeie Hoop mogen zijn. Zulke gebeurtenissen zijn echt bijzonder mooi! Daarnaast weet ik ook dat God overal dezelfde is en Hij ook in Nederland werkt.
Lieve mensen, dit is mijn laatste blog vanuit Goeie Hoop in Zuid-Afrika. Dankie voor al jullie medeleven, kaartjes, brieven, berichtjes, reacties, gebed, alles! Ik hoop op dinsdag 6 mei om 11.00 uur na een ontzettende lange vlucht, weer met beide benen op Nederlandse bodem te staan.
Heel veel liefs van Willemijn.
Ondanks dit afscheid, heb ik vanmorgen een geweldig weerzien mogen hebben. Mijn allerliefste Peet, geliefde broeder en geliefde tante Greet zijn vanmorgen geland en heb ik met enorme knuffels mogen begroeten. Echt zo onvoorstelbaar en vreemd dat zij nu na 7 maanden in ‘mijn wereldje’ komen hier en dat ik hen deel mag maken van Goeie Hoop. Voordat ik ze in het echt kon zien, was ik echt zenuwachtig met een onverklaarbaar gevoel. Na een dag voelt het aan de andere kant alweer best als gewoon en is het weer als vanouds. Super om te zien hoe de jongens hier gelijk dol zijn op ‘bolle Joost’. Spierballen geshowd, voetballen, gevecht, telefoonspelletjes, uncle Joost was gelijk populair. Ook Petra en tante Greet werden met knuffels en bewondering ontvangen. Leuk om nou eens een échte auntie te laten zien! We hebben al het één en ander gezien van Zuid-Afrika, grappig om hen verwondering om dingen te zien waar ik eigenlijk al aan gewend ben. Bijvoorbeeld de grote hoeveelheid parkeerwachters, de bakkies met mensen in de laadbak, het linksrijden, de straatverkopers, het Afrikaanse tempo, de krottenwijken, de Tafelberg, van de ingeslepen Afrikaanse woorden als ‘neh’, ‘mos’, ‘sies’ en nog veel meer. Ik heb ontzettend veel zin in onze vakantie in de Westkaap en daarna ons grote avontuur richting Johannesburg. Samen genieten van het geweldige Zuid-Afrika en van onze hereniging! We hebben er al eentje op geproost :)
Morgenavond om 5 uur hoop ik samen met Rieneke onze goodbye-party te vieren. Alle kinderen mogen voor deze gelegenheid speciaal boven komen eten onder het genot van een Happy Meal. Zaterdagmorgen is het dan echt definitief vaarwel zeggen tegen alle lieve kids. Daar zie ik werkelijk waar tegenop. Het is zo ontroerend als D. tegen je zegt: Auntie Willy, I really going to miss you, it’s not fair. I wish you stay here forever. Of S. die je een gigantische knuffel geeft en zegt dat aankomende vrijdag zo’n ontzettende verdrietige dag gaat worden, omdat dat onze laatste dag samen is. Of J. die deze week elke keer vraagt, waarom ik naar huis ga en dat ze best wel meewil in mijn koffer. Of andere J., waarvan ik deze week zo ontzettend veel knuffels heb gehad omdat het nu nog kan. Dan smelt je hart en kun je ze alleen maar een dik drukkie geven! K. weet het ook mooi te brengen en zegt dat ik never mag vergeten hoeveel knuffels en drukkies en andere dingen ze me wel niet heeft gegeven. Daar hoeft ze echt niet bang voor te zijn!
De laatste weken hebben best wel in het teken gestaan van mijn afscheid. Bij de normaalste dingen word je dan wel even bewust dat het echt voor de laatste keer is, dat je deze dingen doet. Voor de laatste keer breng je de kinderen naar school, haal je de kinderen van school, doe je de baby’s in bad, werk je op de playground, kook je voor 35 man, geef je de emotionele-intelligentie-lessen, heb je de slaapdienst bij de baby’s. Bij dat laatste heb ik er echt intens van genoten. Slaapliedjes gezongen, gedanst, spelletjes gedaan, boven gespeeld (alle andere aunties waren naar de kerk, dus alles was voor onszelf wat natuurlijk dikke pret was). Ik heb zelfs voordat ik zelf ging slapen, elk kind nog even bewonderd in het donker met m’n zaklamp en een dikke knuffel gegeven. Even die leuke, stevige N. in m’n eigen bed gelegd en ervan genoten.
Qua kerk heb ik mijn ervaring ook nog weer uitgebreid. Nog met 2 aunties binnen Goeie Hoop ben ik mee geweest. Naar een Engels-Zimbabwaanse kerk; die erg veel leek op de vorige kerk, maar dan alles in het Engels. Mijn grootste verwondering is het ontvangst en de hartelijkheid van deze mensen. Je wordt van alle kanten begroet, welkom geheten, gevraagd om weer te komen en je voelt je gelijk een van hen. Ook bijzondere dingen als elkaar een high five geven en een wens toespreken of met elkaar hardop uit de Bijbel lezen. Ook ben ik in een Afrikaanse kerk geweest, een geweldige ervaring. Deze mensen zijn zo puur en zo gemeend vanuit hun hart. Na het gebed en gezang, werd er eerst een inbreng vanuit de gemeente gedaan. Verschillende mensen vertelden over wat God in hun leven had gedaan of in mensen uit hun omgeving. Daaruit bleek hoe dicht deze mensen bij God leven en Hem echt nodig hebben. Ook de muziek was mooi – een orgel en een tamboerijn. Ik kreeg echt kippenvel toen die lieve auntie een solosong ging zingen voor in de kerk om God te prijzen - het was werkelijk waar geweldig! Nooit geweten dat mensen zo kunnen zingen in de kerk en meebewegen op een gewoon orgeltje en een tamboerijn. Prachtig om te zien hoe ook oude mannetjes meestappen en –klappen op de maat. Stiekem maakte ik een voorstelling hoe het bij ons zou zijn als de kerkenraad al klappend en meestappend op de maat psalmen zou zingen. Lang leve de verschillende culturen met gewoontes...
Oh, wat ga ik veel dingen missen hier. Vooral ook de afhankelijkheid en het vertrouwen op God. De laatste weken heb ik ook echt weer Zijn hand in de kleine dingen gezien. Een gebed wat verhoord wordt van een kind wat om zijn moeder bidt. De volgende dag staat zij na lange tijd op de stoep. Een auntie die bid om hulp in nood en prompt gebeurt het. Bidden om een uitweg als je bijna verdwaald bent in de bergen, gelijk daarna vonden we de goede terugweg. Vier kinderen waar veel voor gebeden is die weer bij Goeie Hoop mogen zijn. Zulke gebeurtenissen zijn echt bijzonder mooi! Daarnaast weet ik ook dat God overal dezelfde is en Hij ook in Nederland werkt.
Lieve mensen, dit is mijn laatste blog vanuit Goeie Hoop in Zuid-Afrika. Dankie voor al jullie medeleven, kaartjes, brieven, berichtjes, reacties, gebed, alles! Ik hoop op dinsdag 6 mei om 11.00 uur na een ontzettende lange vlucht, weer met beide benen op Nederlandse bodem te staan.
Heel veel liefs van Willemijn.
-
17 April 2014 - 23:58
Hankie:
Willie, dikste drukkie voor jou! <3 Geniet van de laatste momenten met volle teugen en veel sterkte lieffie! Xx -
18 April 2014 - 07:28
Karin:
Lieve Willemijn,
Ik denk dat we jou moeten bedanken voor alle mooie blogs die je hebt geschreven waardoor wij konden meegenieten en meevoelen hoe ontzettend goed werk jij dat hebt verricht en hoeveel liefde jij de kinderen hebt kunnen geven! (En hebt mogen ontvangen)
En je weet het: Marco Borsato zong:
"Afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg maar verlaat je niet"
Jij gaat daar weg, maar hebt deze kinderen voor altijd bij je veilig in je hart!!!
Geniet van je vakantie met elkaar en ik hoop je snel te zien.
Liefs Karin
(Eh.....het was toch Marco Borsato??) -
18 April 2014 - 08:17
Riët:
Mooie blog, herkenbaar. Ongelooflijk en onmenselijk hè om afscheid te moeten nemen. Lieve Willem, heel veel sterkte ermee! En geniet van je vakantie!! Xxxx -
18 April 2014 - 18:56
Gerrie:
Hallo Willemijn. Een heel fijne vakantie en sterkte met het afscheid en een goede en veilige thuis reis. De hartelijke groeten aan de anderen.
-
19 April 2014 - 01:00
Jacolien:
Hee Willemijn,
Heel veel sterkte met afscheid nemen, kan me voorstellen hoe je je voelt.
Was leuk om je weblog te volgen!
Geniet ook van je vakantie en alvast een goede reis naar huis. :) -
20 April 2014 - 10:25
Jolande:
Hey Willemijn...
Mooi om je laatste blog te lezen, emotioneel stukje... Moet wel moeilijk voor je zijn om daar te stoppen, zal wel even een leegte geven, maar gelukkig heb je eerst een paar weekjes afleiding.Het was altijd mooi om te lezen, ik had het ook wel een keer mee willen maken... Super mooie ervaring voor je geweest.
Ik hoop dat jullie hele mooie vakantie weken hebben met z'n allen, geniet er lekker van.
Groetjes aan iedereen...
Jolande. -
21 April 2014 - 11:40
Michiel Van Olst:
Ha Willemijn.
Afscheid zal moeilijk geweest zijn voor jou maar ook voor de kindertjes, we hebben met eigen ogen gezien hoe ze aan je verbonden waren........het leven is afscheid nemen Willemijn !!!
Geniet met je dierbaren de laatste weken van je verblijf in Z Afrika.
Mooi bly.
Groet.
Michiel/Barbera/de 4 knapen en tante Grietje. -
21 April 2014 - 22:31
Gerrit:
Hoi Willemijn,
Wat gaat de tijd snel. Je kijkt aan de ene kant uit naar het moment dat je je familie en vrienden weer mag ontmoeten en aan de andere kant afscheid nemen.....
Lijkt mij ontzettend moeilijk! Daarom heel veel sterkte en geniet nog even van het mooie land.
Hart. groet,
Gerrit L.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
