Hello from South-Africa
Door: Willemijn Knulst
Blijf op de hoogte en volg Willemijn
28 September 2013 | Nederland, Nunspeet
Ha lieve mensen,
Hier dan mijn allereerste berichtje van Zuid-Afrikaanse grond. Vanmiddag rond een uur of 15.00 ben ik eindelijk aangekomen op het Goeie-Hoophuis. Gigantisch, wat veel indrukken heb ik opgedaan de laatste 24 uur kan ik wel zeggen…
Laat ik beginnen met het afscheid nemen op Schiphol; dat viel me echt bar tegen. Nadat papa, mama, Joost, Berdien, Benjamin en Petra me hebben uitgezwaaid beleefde ik echt moeilijke momenten. Tot en met Istanbul heb ik wel met tranen in m’n ogen gezeten en bedacht waarom ik dit überhaupt wilde gaan doen. Aan de andere kant wilde ik ook zo snel mogelijk in Zuid-Afrika zijn om daar eindelijk te werken met kinderen en een geweldige, ervaringsrijke tijd op te doen! Hier heb ik zolang naar uit gekeken. Maar op het moment in het vliegtuig kon ik alleen maar huilen… De vliegreis naar Istanbul zat ik tussen twee donkere, stevige, Turkse mannen, dit maakte het er niet beter op. De overstap verliep gelukkig prima en om 0.55 zat ik in het vliegtuig richting Johannesburg/Cape Town. Deze vlucht belandde ik naast een echte bruine Zuid-Afrikaan, daar heb ik gezellig mee gepraat. Daardoor ging het allemaal wat sneller en vergat ik alles gelukkig. Bijna bij Kaapstad aangekomen vielen mij de enorme verschillen gelijk op. Eerst vlogen we over grote villa’s waarbij elke villa een zwembad zat. Daarna kwamen we over krottenwijken waar je hutjemutje op elkaar woont met grote rotzooi overal. Wat een grote tegenstellingen. De komende tijd zal ik hier vast meer van mee gaan maken.
Meer dan 13 uur achter elkaar in het vliegtuig zitten is geen pretje, begrijpen jullie. Daarom was ik echt blij toen ik de andere vier vrijwilligers (Hanke, Elise, Riët en Sharon) van Goeie Hoop zag! Met alle bagage zijn we in de auto naar het kindertehuis gereden. Onderweg heb ik al een stukje genoten van de prachtige natuur en de bijzondere mensen (ik ben natuurlijk ook niet zoveel gewend op de Veluwe). Overal liftende mensen langs de weg, 10 zwarte Afrikanen in een laadbak en een koe aan z’n horens vastgebonden op de kar kom ik nou niet dagelijks tegen. Het rijden is ook anders, je rijdt links van de weg en de regels worden niet zo nauw genomen.
Aangekomen in Gordon’s Bay heb ik eerst gezellig kennis gemaakt met de huidige vrijwilligers, mijn kamertje zo goed als mogelijk opgeruimd/ingericht en lekker gedoucht. Daarna was het tijd om te gaan eten bij de kinderen en de aunties. Vanwege het afscheid van Sharon (zij vertrekt maandag naar Nederland) aten we pannenkoeken met de kinderen van 4 tot 16 jaar. Het moment dat ze mij zagen was echt bijzonder. Auntie, auntie, what’s your name, how old are you, do you know my name, what’s your second name, are you auntie Williieemijn? Al die zwarte snoetjes met van die kraaloogjes vroegen hun aandacht en wilden wat zeggen. Wat een droppies he, ze zijn totaal niet verlegen of benauwd wat te zeggen. Ik heb de meesten een handje gegeven en even hun naam gehoord. Wat een moeilijke namen zeg, wordt nog een klus om die te onthouden. Ook met de Aunties en de Mammies heb ik kennisgemaakt. Toen de kinderen aan de pannenkoeken begonnen, was het een heuse (vr)eetpartij van gesmak, vette handjes, stralende oogjes en vieze kleren. Heerlijk als ze dan klaar zijn met hun eten, bij je op schoot komen en je met hun vette snoetjes een dikke knuffel en kus geven. Ze vonden me bijzonder lang en mijn nagels en m’n haren werden ook met bijzondere verbazing geaaid en gevoeld. Bijzondere en mooie ervaringen! Mijn Engels gaat hier sowieso sterk worden, de kinderen praten voornamelijk Engels en ook met de Mammies spreek je Engels. Er zijn verschillende units in het huis en elke unit heeft zijn eigen Mammie (inlandse huismoeder). Elk kind zit op een vaste unit.
Mijn slaapkamer is boven het kindertehuis; daar is het verblijf van de vrijwilligers. We hebben een eigen keukenblokje en zitplek waar de slaapkamers aan liggen. Verder hebben we als vrijwilligers de wc en de douche, dus dat is prima. Ik ben benieuwd hoe mijn eerste nachtje in mijn nieuwe bed voor 8 maanden zal slapen. Morgen gaan we ’s morgens met de kinderen naar de kerk (Gereformeerde Kerk in Strand). Vanaf volgende week word ik ingewerkt en zal ik steeds meer taken op me nemen. Ik ben er klaar voor en heb er zin in!
Oja, ik heb al heel veel kaarten, cadeautjes en goeie wensen ontvangen (nogmaals superbedankt!), maar om hier post van jullie te krijgen, lijkt me errug leuk! Mijn adres is hier:
Willemijn Knulst
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa
Tot de volgende blog allemaal, ik houd jullie op de hoogte van het reilen en zeilen in Gordon’s Bay in South Africa en hoor graag ook wat van jullie!
Hier dan mijn allereerste berichtje van Zuid-Afrikaanse grond. Vanmiddag rond een uur of 15.00 ben ik eindelijk aangekomen op het Goeie-Hoophuis. Gigantisch, wat veel indrukken heb ik opgedaan de laatste 24 uur kan ik wel zeggen…
Laat ik beginnen met het afscheid nemen op Schiphol; dat viel me echt bar tegen. Nadat papa, mama, Joost, Berdien, Benjamin en Petra me hebben uitgezwaaid beleefde ik echt moeilijke momenten. Tot en met Istanbul heb ik wel met tranen in m’n ogen gezeten en bedacht waarom ik dit überhaupt wilde gaan doen. Aan de andere kant wilde ik ook zo snel mogelijk in Zuid-Afrika zijn om daar eindelijk te werken met kinderen en een geweldige, ervaringsrijke tijd op te doen! Hier heb ik zolang naar uit gekeken. Maar op het moment in het vliegtuig kon ik alleen maar huilen… De vliegreis naar Istanbul zat ik tussen twee donkere, stevige, Turkse mannen, dit maakte het er niet beter op. De overstap verliep gelukkig prima en om 0.55 zat ik in het vliegtuig richting Johannesburg/Cape Town. Deze vlucht belandde ik naast een echte bruine Zuid-Afrikaan, daar heb ik gezellig mee gepraat. Daardoor ging het allemaal wat sneller en vergat ik alles gelukkig. Bijna bij Kaapstad aangekomen vielen mij de enorme verschillen gelijk op. Eerst vlogen we over grote villa’s waarbij elke villa een zwembad zat. Daarna kwamen we over krottenwijken waar je hutjemutje op elkaar woont met grote rotzooi overal. Wat een grote tegenstellingen. De komende tijd zal ik hier vast meer van mee gaan maken.
Meer dan 13 uur achter elkaar in het vliegtuig zitten is geen pretje, begrijpen jullie. Daarom was ik echt blij toen ik de andere vier vrijwilligers (Hanke, Elise, Riët en Sharon) van Goeie Hoop zag! Met alle bagage zijn we in de auto naar het kindertehuis gereden. Onderweg heb ik al een stukje genoten van de prachtige natuur en de bijzondere mensen (ik ben natuurlijk ook niet zoveel gewend op de Veluwe). Overal liftende mensen langs de weg, 10 zwarte Afrikanen in een laadbak en een koe aan z’n horens vastgebonden op de kar kom ik nou niet dagelijks tegen. Het rijden is ook anders, je rijdt links van de weg en de regels worden niet zo nauw genomen.
Aangekomen in Gordon’s Bay heb ik eerst gezellig kennis gemaakt met de huidige vrijwilligers, mijn kamertje zo goed als mogelijk opgeruimd/ingericht en lekker gedoucht. Daarna was het tijd om te gaan eten bij de kinderen en de aunties. Vanwege het afscheid van Sharon (zij vertrekt maandag naar Nederland) aten we pannenkoeken met de kinderen van 4 tot 16 jaar. Het moment dat ze mij zagen was echt bijzonder. Auntie, auntie, what’s your name, how old are you, do you know my name, what’s your second name, are you auntie Williieemijn? Al die zwarte snoetjes met van die kraaloogjes vroegen hun aandacht en wilden wat zeggen. Wat een droppies he, ze zijn totaal niet verlegen of benauwd wat te zeggen. Ik heb de meesten een handje gegeven en even hun naam gehoord. Wat een moeilijke namen zeg, wordt nog een klus om die te onthouden. Ook met de Aunties en de Mammies heb ik kennisgemaakt. Toen de kinderen aan de pannenkoeken begonnen, was het een heuse (vr)eetpartij van gesmak, vette handjes, stralende oogjes en vieze kleren. Heerlijk als ze dan klaar zijn met hun eten, bij je op schoot komen en je met hun vette snoetjes een dikke knuffel en kus geven. Ze vonden me bijzonder lang en mijn nagels en m’n haren werden ook met bijzondere verbazing geaaid en gevoeld. Bijzondere en mooie ervaringen! Mijn Engels gaat hier sowieso sterk worden, de kinderen praten voornamelijk Engels en ook met de Mammies spreek je Engels. Er zijn verschillende units in het huis en elke unit heeft zijn eigen Mammie (inlandse huismoeder). Elk kind zit op een vaste unit.
Mijn slaapkamer is boven het kindertehuis; daar is het verblijf van de vrijwilligers. We hebben een eigen keukenblokje en zitplek waar de slaapkamers aan liggen. Verder hebben we als vrijwilligers de wc en de douche, dus dat is prima. Ik ben benieuwd hoe mijn eerste nachtje in mijn nieuwe bed voor 8 maanden zal slapen. Morgen gaan we ’s morgens met de kinderen naar de kerk (Gereformeerde Kerk in Strand). Vanaf volgende week word ik ingewerkt en zal ik steeds meer taken op me nemen. Ik ben er klaar voor en heb er zin in!
Oja, ik heb al heel veel kaarten, cadeautjes en goeie wensen ontvangen (nogmaals superbedankt!), maar om hier post van jullie te krijgen, lijkt me errug leuk! Mijn adres is hier:
Willemijn Knulst
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa
Tot de volgende blog allemaal, ik houd jullie op de hoogte van het reilen en zeilen in Gordon’s Bay in South Africa en hoor graag ook wat van jullie!
-
28 September 2013 - 21:17
Anneloes:
Hee willem!
Goed om te horen dat je veilig en wel bent aangekomen!:) zo te lezen ook een goede ontvangst, je zult je vast snel thuis voelen! Ben benieuwd naar de verdere verhalen!
Succes en veel plezier met inwerken!
Liefs, Anneloes -
28 September 2013 - 21:47
Jolande Van Olst:
Hey Willemijn...
Super wat van je te horen...we hebben met plezier je hele verslag gelezen. Dat het gister zo moeilijk was snap ik heel goed, ik zou ook alles bij elkaar janken... Kop op en maak iets van.
We horen snel weer van je... Je kunt het mooi verwoorden allemaal, super verslag.
Groetjes, Wilco,Jolande en alle andere mensjes hier...
-
28 September 2013 - 22:29
Ria Boone:
Ha Willemijn
Wat leuk om zo op de hoogte te blijven
van jou wel en wee in Zuid Afrika.
Ja afscheid nemen is niet leuk,maar je
weet waar je het voor doet.
Heel veel sterkte om daar te wennen
en succes met alles wat op je pad komt.
Groetjes Ria Boone -
28 September 2013 - 23:12
Gerrit L.:
Hey Willemijn,
Het eerste mailtje kwam binnen van jouw spannende reis. Had eigenlijk geen tijd om te lezen, maar was toch wel benieuwd hoe de start was. Erg leuk om te lezen hoe je het maakt! Zou het ook wel willen.
Wat een ervaringen! Ik hoop dat je het naar je zin zult hebben. Goede dagen en tot horens.
Vindt zo'n blog erg leuk net alsof je er bij bent.....
Regards,
Gerrit & Liesbeth & kids
-
28 September 2013 - 23:18
Karin:
Hoi Willemijn,
Ik geloof dat het Marco Borsato was die zong:
Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet....enz enz..
Als ik het begin van je verslag lees moet ik zelf al bijna huilen bij het idee van afscheid nemen maar jou een klein beetje kennende ga jij je snel aanpassen en er het allerbeste van maken!
Dag Auntie Willemijn, tot gauw bij het volgende verslag :-)
Groetjes Karin -
30 September 2013 - 19:32
Jorieke:
Wat mooi om te lezen hoe welkom je daar bent! Maar in Nederland word je zeker niet vergeten. ;-)
Heel veel succes met alles! -
01 Oktober 2013 - 19:52
Heleen:
Lief willemijntje!
Wat ben ik trots op jou, zo lang weg! Maar het klinkt supergaaf hoor wat je allemaal schrijft! Ik wordt haast een beetje jaloers ;-) Heel veel succes daar met alles he! Ben benieuwd naar je volgende verhaal ;-)
xx Heleentje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
