Laatste nieuws.

Sjoe sjoe sjoe, alweer bijna een maand voorbij na mijn laatste blog. Weer een hoop meegemaakt en te vertellen... Ondertussen gaan mijn eerste lieve collegaatjes al bijna naar huis. Afscheidsparty’s worden georganiseerd, allemaal herinneringen opgehaald, laatste activiteiten afgestreept van onze togo-list, weemoedige gesprekken gevoerd over alle herinneringen, onbekende toekomsten; voor mij duurt het allemaal nog even. Toch ga ik mijn maatjes hier enorm missen, tenslotte doe je hier alles samen en werk je samen voor hetzelfde doel. Daarnaast zit je 24 uur per dag op elkaars lip, dus ondertussen zijn we aardig op elkaar ingespeeld. Het is upstairs dan ook altijd genieten. Laatst hebben we voort het eerst Afrikaans gebraaid op het balkon met een heuse braai. Niet verkeerd kan ik zeggen!:) Ook zijn we vorige week naar een rugbywedstrijd in Kaapstad geweest. Zuid-Afrika – rugby hoort bij elkaar toch. We hebben de Stormers gesupporterd en toegeschreeuwd in een stadion in Newlands met een capaciteit van 50000 people. Voordat we gingen, hebben we eerst onze inwijding in de rugby gehad bij een aantal mensen uit de Christ Church. Gastvrijheid en gezelligheid!

Naast het afscheid nemen van upstairs, hebben we ook de afscheidsparty van onze M. gehad. Zij kwam met haar nieuwe gezin voor de laatste keer bij Goeie Hoop en heeft afscheid genomen van alle kinderen en aunties. Bijzonder om te zien hoe zij in een paar weken nog meer is gaan stralen en is opgebloeid! De liefde die zij in haar adoptigezin zal krijgen zal haar ontwikkeling ten goede komen. Oh wat zal zij nou een betere toekomst krijgen in vergelijking met haar afkomst. Dank God! Ook hebben we vorige week zaterdag afscheid genomen van een van de werksters van Goeie Hoop. Zij heeft 5 jaar bij Goeie Hoop gewerkt en de laatste tijd zelfs weken hier geslapen. Waarschijnlijk ziet zij Goeie Hoop nooit meer terug. Het was een ontroerend afscheid, vooral toen een van de oudste kinderen voor haar bad voor bescherming, bewaring en een toekomst met God. Zo mooi hoe hij dan onder woorden brengt dat we elkaar nog weer gaan zien – niet hier op aarde, maar in de hemel!

Gistermiddag zijn we op bezoek geweest in Sir Lowry’s Pass bij 3 kinderen die in januari bij hun moeder zijn gaan wonen. Kleine J. vond het maar vreemd dat die aunties van Goeie Hoop bij haar kwamen, met haar vriendinnetje B. Ze was aan het spelen op straat. Op de vraag waar haar moeder, zus en broertje waren; antwoordde ze apathisch en ontwijkend. Na een poosje spelen, was ze meer op haar gemak. Voordat we weggingen, hebben we haar moeder en kleine, ondeugende B. ook nog even gezien. Hij schreeuwde het uit; hij dacht natuurlijk dat we hem mee zouden nemen. Dikke drukkies en een belofte dat hij samen met zijn grote zussen een weekend komt logeren, maakte het allemaal goed. De omgeving van een krottenwijk (plakkerskampen = Afrikaans) is nog steeds niet te begrijpen. Elke keer weer verbaas ik me over de omstandigheden waar mensen in (over)leven. Ik heb er al vaker over verteld, wennen doet het nog steeds niet.

Deze omstandigheden heb ik vorige week ook weer van dichtbij gezien. Met Mariëlle ging ik op bezoek bij de moeder van S. en S. in Grabouw. Zij woont op een plaas midden in een gigantische appel- en perenboomgaard. Al de mensen die werken op de boomgaard, wonen daar ook. Hun moeder is zwakbegaafd en alcoholverslaafd. In oktober ben ik er ook geweest. Momenteel is het hier bijna het eind van de zomer, dus appelplukseizoen. Bij het weerzien van de eerste broer (S. vertelde me dat het haar favoriete broer was) was er geen blik van herkenning, blijdschap, begroeting; niks van dat alles. Hij wees met zijn vinger naar de richting waar hun moeder aan het werk was. Zij is een lief vrouwtje en begroette haar kinderen met een drukkie. Na even geholpen te hebben met appels plukken, moest moeder weer serieus aan de arbeid. Ze beloofde afgelopen weekend te komen – helaas is ze niet gekomen. De toekomst van de kinderen is onbekend – vaag. S. van 9 ziet het wel zitten om bij zijn moeder te wonen en te werken in de appelboomgaard. Het leek hem geweldig om op het trekkertje te rijden voor het vervoeren van de appels. Dit zou voor hem ook perfect zijn; zijn niveau is laag. S. van 14 wil dat pertinent niet. Zij heeft grootste plannen om een baan te zoeken en veel geld te verdienen. Wanneer ze genoeg geld heeft, gaat ze in een groot huis wonen en mag haar familie (moeder, broers, nichtje en kleine broer) bij haar komen wonen… Moedig!

Met de oudste kinderen (ondertussen 5) heb ik een extra band. De laatste tijd hebben we veel met hen opgetrokken. Met hen is het zo leuk om ze in de maling te nemen, grappen te maken, gek doen en praten over ‘teenagerstuff’. Er wordt door hen onderscheid gemaakt tussen de adultaunties en de teenageraunties. Maar vaak genoeg hoor ik dat ik bij de laatste groep hoor, dat ik niet zo raar moet lachen en me als een volwassene moet gedragen. Afgelopen zaterdag heb ik samen met Arjanne en de 5 oudsten de Steenbrasdam beklommen. Prachtige natuur met bergen, watervallen, beekjes, rotsen en dan 3 zwembaden (poelen). Heerlijk om zo met deze pubers bezig te zijn en na een lange trip uitgeput te zwemmen in van die prachtige poelen. Zo puur zijn ze dan en genieten van kleine dingen. Dit wouden ze wel elke week doen! Het bergen beklimmen hier in Zuid-Afrika is een hele uitputting. Laatst het ik samen met Arjanne Devil’s Peak beklommen. De naam zegt genoeg denk ik? Met al ons uithoudingsvermogen wat we in ons hadden, hebben we uiteindelijk na dik 2 uur de top bereikt. Op sommige plekken ontbraken er paden en was het op handen en voeten naar boven klimmen op gigantische, steile rotsblokken. Machtige natuur, enorme stilte, indrukwekkende uitzichten – prachtig!

Emotionele intelligentielessen geef ik ook nog steeds, ik heb elke week twee groepen meiden. Interessant om met hen over gevoelens te praten. Gevoelens uitbeelden, raden, tekenen, verwoorden, oorzaak-gevolg bespreken; leerzaam om zo een soort qualitytime met hen te hebben en echt de diepte in te gaan. Voor O. is het vaak te confronterend door haar verleden dat ze meer luistert dan betrokken is. Ontroerend om te zien hoe een verdriet er is bij D. over het verlies van haar vader. Als ze erover praat, staan de tranen in haar ogen die ze dapper weg probeert te knijpen om ze te verbergen. Of kleine J. die uitgebreid verslag doet over hoe ze weggehaald is bij haar moeder en hoe ze zich erbij voelde. Meestal weten ze ook goed te verwoorden hoe ze moeten communiceren en niet, kunnen het voordoen en aangeven wat er van hen verwacht wordt. In de praktijk is dat dan weer moeilijker toe te passen…

De kleinste mannetjes hier worden ook al groot. Laatst zijn S. en M., beiden 3 jaar meegeweest naar de airport. Wijze S. vond het allemaal vreselijk interessant en praatte honderuit. Leerzaam zo'n tripje. Aan z’n kopje zie je hoe hij geniet. Ook logisch als je al vanaf 1-jarige leeftijd binnen de veilige omgeving van Goeie Hoop bent opgevoed. Een uitstapje naar het strand is ook altijd leuk; vooral toen we daarna met z’n allen bij de Spur (een hot item in Zuid-Afrika) ijs en cola hebben gedronken.

Van Zuid-Afrikaanse indrukken heb ik ook nog genoeg te vertellen. Heerlijke maaltijd en een hoop gezelligheid bij een familie uit de kerk, valentijnsparty bij een kerk van een van onze huismoeders, gesprekken over de verschillen en overeenkomsten tussen Nederland en Holland. Een van mijn bijzonderste ervaringen was zeker weten het bijwonen van de Zimbabwaanse kerkdienst met één van onze huismoeders (een heel stel werkers bij Goeie Hoop komt van Zimbabwe). Ik ben nog steeds versteld van de verschillen tussen deze kerk en wat ik gewend ben in de kerk Het ontvangst was hartelijk en welkom. Drukkies, handen geschud; we werden hartelijk ontvangen. Na het opbouwen van de kerk (wat elke week gebeuren moet in een grote hal), startte de dienst rond half 10 met het zingen van een vrouw, waarna er van alle kanten werd meegezongen. Daarna begon het bidden. Je mag zelf weten op welke manier en waar je bidt. Mensen lopen zacht prevelend door de kerk, mensen staan in de hoek luid te roepen en tegen de muur te slaan en anderen zingen hoog op hun eigen plek. Het was voor mij een nieuwe indruk! De Bijbelstudie die volgde was in het Engels en goed te volgen. Het ging over het gebed, hoe belangrijk en opbouwend dit is voor je relatie met God. Daarna begon het zingen. Mooie stemmen, dansen, individuele uitroepen, blijdschap, overgave, helemaal losgaan; zomaar wat indrukken. Na nog een aantal mededelingen, speciaal welkom heten van de mensen van Nederland (interessant van die blanke dames natuurlijk), werd er weer gezongen en daarna begon de preek… Echt, werkelijk waar; ik heb nog nooit iemand zo hard horen roepen, schreeuwen, het was bizar. Zijn overhemd was totaal nat van het zweet (af en toe kwam er even iemand zijn zweet afvegen) en hij bleef maar doorgaan en doorgaan en doorgaan en heen en weer lopen. Op het laatst begonnen de mensen te klappen, de muziek te spelen, het was luid, overweldigend en onbegrijpelijk. De man die de Bijbelstudie deed in het Engels vertaalde de dienst voor mij. Helaas ging een hoop daarvan verloren in het aantal decibellen van onze prediker. Na zijn prediking was er nog het zingen, dansen, bidden met vastgehouden handen, de nodige amens en hallelujahs. Ook vielen er mensen in de geest, werd er in tongentaal gesproken werden mensen ontroerd door Gods aanwezigheid en werd er luid gehuild, geschreeuwd en gebeden. Ik heb me echt verwonderd en op het laatst voelde ik me niet op mijn gemak en verlangde ik naar rust en stilte. Het contrast met onze ingetogen en sobere gewoonten in Nederland is (te) groot. Dit leert je ook weer je eigen gewoonten te waarderen. Toch vind ik het mooi en bijzonder dat er over de hele wereld christenen zijn en dat iedereen zijn eigen invulling en cultuurinvloeden daarin heeft. Uiteindelijk prijzen we dezelfde God en zijn we broeders en zusters in Jezus Christus.

Over een aantal dagen hoop ik hier 23 te worden, time flies! Het wordt vast een verjaardag om nooit te vergeten. Geniet van de komende lente in Nederland en eet een gebakje op 17 maart! :)

Allerliefste groetjes en dikke drukkies uit Zuid-Afrika,

Willemijn Knulst
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa